Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Alles was Manja
Ik leerde Manja, dik twee maanden voordat ze op reis zou gaan naar
Thailand, Australie en Nieuw-Zeeland, kennen.We waren allebei student, zij
pedagogie, ik aardrijkskunde. Ik ben 26, zij 23 jaar.
We werden in die twee maanden enorm verliefd op elkaar. De buitenwereld
bestond ineens niet meer.
We deden alles samen. Een week voordat ze vertrok spraken we af dat we na
haar reis samen verder zouden gaan.
De eerste maand van haar reis kende ze een ontzettende heimwee en wilde ze
steeds bij me terugkomen.
Ze verkorte haar reis uiteindelijk en zou Australie overslaan. Maar vanaf
Nieuw-Zeeland ging het mis. Ze miste me door alle boeiende ervaringen steeds minder en raakte haar gevoel voor mij kwijt. Ze belde me op een ochtend op om dat uit te leggen. Ik was kapot, kon het niet geloven en zag mezelf letterlijk in een zwart gat vallen. Ik had heel mijn leven om haar heen ingericht.
Alles was Manja.
En nu wilde ze vrij zijn, ook als ze terug in Nederland was. Een klassiek voorbeeld van 'uit het oog, uit het hart'...
Ik heb geloof ik in mijn (jonge) leven nog nooit zoveel gehuild.
Toch ben ik op de automatische piloot doorgegaan met de dagelijkse dingen.
Blijven functioneren en afleiding zoeken. Ik kan wel zeggen dat dat
verschrikkelijk moeilijk was.
We woonden al praktisch samen en alles thuis deed me aan haar denken. Ik
heb foto's en zoveel mogelijk van haar spulletjes opgeborgen Maar dat
hielp in het begin zeker niet. Zij zat in mijn hoofd en ik voelde de
liefde voor haar in strijd met de beslissing die zij genomen had.
Een ontkenningsfase heb ik niet gehad, maar de leegte die ik voelde was
verschrikkelijk.
Wat mensen in mijn omgeving ook zeiden om me op te beuren ("er zwemmen meer vissen in zee"), ik wilde haar terug. Ik kon maar aan een meisje denken...
Toch ben ik me uiteindelijk door gewoon te blijven functioneren steeds beter gaan voelen. Ik bleef niet op bed liggen. Ze verdween absoluut niet
uit mijn hoofd, maar wel raakte dat steeds meer op de achtergrond.
Momenteel (het is eind maart, begin april 2004 gebeurd) denk ik nog elke
dag aan haar, maar het doet me nauwelijks nog echt pijn. Natuurlijk zijn er nog wel momenten van leegte, maar ik kan daar zeker beter mee omgaan.
Ik had eigenlijk nog nooit echt liefdesverdriet (luddevuddu) meegemaakt.
Ik was meestal zelf degene die een einde maakte aan een relatie. Ik kon me
ineens voorstellen hoe mijn andere ex-vriendinnetjes zich gevoeld hadden
nadat zij door mij opzij gezet waren.
Ik weet nu ook hoe erg het is, als je je helemaal focust op een persoon en
je de andere zaken in je leven 'vergeet' of minder aandacht geeft. Ik had
ineens voor mijn gevoel 'niets' meer toen zij er een einde aan maakte...
Toch denk ik dat ik er een sterker mens door ben geworden. Uiteindelijk.
Ik heb het overleefd en weet nu dat je dat gevoel kunt overwinnen en
overleven!
Thomas
